door Patrick van Iersel
Op 12 oktober vond de marathon plaats in mijn hometown Eindhoven. Lukte het vorig jaar wegens een klein scheurtje in mijn hamstring niet om aan de start te verschijnen, was ik er dit jaar uit op een revance. Inschrijven was al een hele toer, binnen 30 uur was het marathononderdeel geheel uitverkocht!
The man with a plan
De aanloop naar deze marathon verliep vlekkeloos. Het programma dat trainer Jos me voorschotelde heb ik braaf afgewerkt. Een keer in de week threshold training, een keer blokjes en dan nog een lange duurloop. Ik was vooral tevreden over de lange duurlopen (5 stuks boven de 30km) lekker saai in mijn uppie door de polders rondom Goes. Ik kom dan helemaal tot rust. De marathon blokken daarentegen verliepen wat moeizamer en zo heb ik voor de marathon met een beetje hulp van Stryd en Garmin mijn finishtijd op 3:05 gezet. De zaterdag voor de marathon heb ik niet veel gedaan en mijn rust gepakt. In de loop van de middag zijn we al richting Brabant gereden naar ons hotel. De avond voor de marathon ben ik met mijn vrouw Franny naar een Italiaan geweest in Veldhoven. Een biertje gedronken en om 22:00 uur naar bed gegaan en ook nog eens goed geslapen!
Raceday.
Vroeg uit de veren want franny zou al om 9 uur starten voor de kwart marathon. Mijn broer bracht ons helemaal naar het centrum waar we ons bij de TU binnen konden omkleden.
Om 10 uur zou de start zijn van de hele marathon. Ik stond in vak 1B net als Bart van der Voort (een Strava-vriend) achter de snelle mannen, die een heel stuk voor ons stonden. De speaker en muziek zweepte de atleten nog wat op en na het startschot waren we op weg over de Mont Gommerylaan. De omstandigheden leken gunstig. Met 11 graden, veel bewolking en nauwelijks wind hadden we geen klagen. Zeker niet in vergelijking met de omstandigheden die de atleten vorige week bij KMZ voor de kiezen kregen. Plan was om behouden te starten en vlak te lopen richting een eindtijd van 3:05. De eerste km ging in 4:07. Over het brede parcours vormde zich al snel groepjes en kon ik aansluiten bij Bart. Kilometers vlogen voorbij in een tempo van 4:11-4:13. Eigenlijk te snel voor mijn plan, maar het ging zo makkelijk dat het haast zonde was om nu al af te schalen. Bart zei nog “effe marge pakken”. Het eerste gedeelte van de marathon liepen we door Woensel met veel publiek en muziek. Vanaf kilometer 12 Eindhoven, gingen we over de Anthony Fokkerweg richting het vliegveld. Langs het Eindhovens kanaal, renden we over een breed fietspad weer terug richting Strijp. Bij kilometer 20 brak de zon door en werd het opeens een stuk warmer. Mijn lichaam reageerde onmiddellijk. Ik begon te zweten als een otter en ik moest gas terug. Mijn lichaam herinnerde me aan eerder opgelopen hitteberoerte tijdens een halve marathon jaren geleden. Mooi hoe dat werkt, dus “Runter vom Gas”. Tempo zakte iets terug naar 4:15 de kilometer en het gat met mijn groepje liep op naar ongeveer 25 meter. Jammer, maar de enige verstandige keuze. Het halve marathonpunt passeerde ik in 1:28:38, op zich een prima uitgangspunt voor een sub 3 poging, maar dat was niet het plan. Op de Koenraadlaan kregen we een flinke klinkerstrook voor de kiezen. Gelukkig werden we daar flink ondersteund door het publiek en al snel passeerden we het Evoluon langs de Noord-Brabantlaan.
Op het einde van de Noord Brabantlaan in Veldhoven kwam Bart weer in mijn vizier. Ik zag aan zijn loopje dat hij het moeilijk had en toen ik hem passeerde dacht ik dit gaat een zware editie worden. Bij 28 kilometer had ik inmiddels al een kop als een ontplofte egel en ging mijn pace richting de 4:20. De temperatuur was in no-time van 11 graden naar 17 gegaan, hetgeen ik moeilijk kon verteren. Op de kruising Kasteellaan-Roffart, waar ik ben opgegroeid, stond mijn familie (3 generaties van Iersel) langs de kant en dat gaf toch weer even dat steuntje in je rug. Gaaf! Kippenvel momentje! Het gedeelte over de High Tech campus was niet zo boeiend. Het duurde tot km 33 tot de pacers van 3 uur mij gestaag voorbijkwamen. Ik heb nog een kilometertje aan het elastiek gehangen, maar ze gingen net iets te hard. Tja…. en dan ga je rekenen. Wat is wijsheid. Ik besloot mezelf niet op te blazen en mijn eigen ding te blijven doen. Uitlopen in 3:05, stick to the plan. Groepjes waren er niet meer en dus op eigen kracht door. Richting Aalst loop je over de Professor Holstlaan tegengesteld. De groep van 3 uur kwam ik dus voor de tweede keer tegen, maar nu was deze ook al flink uitgedund. Bij de rotonde Burgemeester Mollaan draaide ik weer terug richting Eindhoven en zag ik Bart. Hij zat gelukkig nog in de race en zag er nog goed uit. Na een korte wederzijdse groet vervolgde ik mijn avontuur door de Genneper Parken. Mooi, maar stil. Bij kilometer 35 (parallelweg Boutenslaan) passeerde ik weer een flinke klinkerstrook en plots begonnen mijn bovenbenen pijn te doen. Op een of andere manier lopen die carbon schoenen voor geen meter op klinkers. Om kramp te voorkomen besloot ik een tandje te minderen naar 4:30. Ik had inmiddels 5 gelletjes genomen, maar desondanks leek de energie langzaam weg te vloeien. Groepjes waren er niet meer… alleen solisten die allemaal in een soort zombie stadium waren beland. Toch leek het allemaal zo slecht niet te gaan, want er kwamen nauwelijks lopers voorbij. Positief blijven! Bij kilometer 38 toch nog maar een gelletje erin gepropt in de hoop nog wat extra energie in de moteur te krijgen. Een tijdje liep ik met Luuk. Geen idee wie het was, maar we trokken de laatste paar kilometers min of meer met elkaar op. Zonder blikken te wisselen, zonder woorden maar met elkaar verbonden.
Na kilometer 40 dacht ik nu kan het niet meer mis gaan. Nog iets meer dan 2 kilometer te gaan en mijn stemming veranderde. Ik ga het gewoon halen! Het publiek ging achter ons staan en dat resulteerde toch nog in een eindversnelling. Met de klok in beeld zag ik dat ik nog onder de 3:03 kon finishen. Alles uit de kast getrokken en in 3:02:22 over de meet. Het duurde even voordat ik de finishstraat uit was en mijn vrouw weer zag. Zij had haar kwart marathon in 1:00:59 afgerond en moe en voldaan zijn we met de stadsbus weer naar onze familie afgereisd voor de afterparty bij mijn ouders thuis.
De cijfertjes
Mijn hardloopmaat John van Tilburg appte me na afloop “tweede Nederlander in jouw klasse”. Hahaha leuk. Geen idee waarom, maar in Eindhoven wordt tevens het Belgisch kampioenschap gehouden. Er waren nog 5 snelle Belgen in mijn leeftijdscategorie M55 voor mij gefinisht. De snelste Belg, David Hellinkx in mijn categorie liep zelfs 2:35:48. Zevende plaats van de 162. De tijd van 3:02:22 was officieel mijn tweede beste marathon tijd, officieus de derde. Van de 4558 inschrijvers zijn er 4358 over de meet geraakt. Frank de Ville (onze haas van 2022) liep op het Belgisch kampioenschap een PR in 2:27:28 en werd daarmee tweede M40. Ne dikke chapeau! En Bart… die kwam op zijn verjaardag nog keurig binnen in 3:06:22. Lekker Bart!
Tot slot
Er is al veel gezegd over het nieuwe parcours van de marathon. Mijn persoonlijke ervaring is dat het jammer is dat het Philips stadium en het Stratumseind uit het parcours zijn verdwenen. Of het parcours daardoor nu echt sneller is geworden kan ik zo snel niet zeggen. De klinkerstroken mogen er wat mij betreft wel uit. Verder is mijn persoonlijke ervaring dat de marathons tegenwoordig te groot zijn geworden. Teveel volk op de been, waardoor ik toch steeds meer geneigd ben wat kleinere wedstrijdjes op te zoeken. Op de vraag wat verder de plannen zijn? Eerst maar eens herstellen. Had ik gezegd dat dit de laatste zou zijn… ja klopt, maar eerlijk is eerlijk het is nog te leuk om te stoppen. De marathon heeft iets magisch. Misschien om die reden dat zovelen zichzelf aangetrokken voelen om deelgenoot te worden van de club der malloten.
