Na de 65 van Walcheren verliep het herstel vlot en heb ik me ingeschreven voor de Marathon van Zeeuws-Vlaanderen. In 2019 liep ik met 3:07 in mijn leeftijdscategorie nog bijna op het podium en stiekem hoop je dan dat het een keer gaat lukken. Er zat niet veel trainingstijd tussen de beide wedstrijden en ik gokte op supercompensatie.
De week voor de marathon was het onstuimig weer. Het leverde 3 geweldige windsurfsessies op, maar meestal is dat nou niet de perfecte voorbereiding voor de marathon. De vrijdag voor de marathon werd het plots rustiger in de atmosfeer en na een dagje bankhangen en uitrusten stond het marathon avontuur voor de deur. Die rust was echter van korte duur.
Samen met Johan Spruit en familie de Koning reisden we af naar Terneuzen. Esther zou haar eerste marathon lopen en Johan besloot haar te hazen. De weersvoorspellingen waren niet erg gunstig. Windkracht 5 uit noordoost en oplopende temperaturen richting de 15-16 graden. Mijn strijdplan was om hard te starten en gebruik te maken van de rugwind om vervolgens het tweede gedeelte van de marathon het tempo wat te laten zakken. Leonie Ton ging er al snel vandoor en bij de Otheense Kreek moest ik haar al laten gaan. Er vormde zich een groepje met onder andere Nicky Aalders en met een mannetje of 5 koersten we richting Axel. Het tempo lag strak op een eindtijd 3:05. Vanaf de Axelse kreek het eerste stukje wind tegen werd er goed samengewerkt. Kop over kop liep de groep richting Drieschouwen en kwam ook een eind aan het verharde parcours. De halve marathon passeerden we als groep nog in 1:30 dus dat zag er nog veelbelovend uit. Het parcours veranderde echter in single tracks, kasseien en gravelstroken. Het tempo viel snel terug en omdat er geen initiatief vanuit de groep kwam besloot ik om alleen op avontuur te gaan. Na twee kilometer solo tegen de wind inbeuken leek deze ontsnapping kansloos en liet ik me weer afzakken naar het uitgedunde groepje. Samen met Nicky hebben we nog aardig wat kopwerk gedaan, maar na het bekende rondje Heikant was het beste bij mij er wel vanaf. Ik kreeg last van de warmte en mijn benen kwamen in de P-stand. Podium en een goede eindtijd raakten nu snel uit beeld en besloot de rest van de marathon uit te hobbelen.
Richting Hulst hoorde je speaker Matthieu Warrens al in de verte. Het laatste stuk over de veste was prachtig, maar er kwam geen einde aan. Geen energie meer voor een eindsprint hobbelde ik naar de finish en eindigde in een tijd van 3:18:34. Esther en Johan kwamen in 3:55 over de finish. Superknap voor een eerste marathon en zeker onder deze omstandigheden! Een dikke pluim ook voor Johan die Esther door dit avontuur heen heeft gesleept. Martijn en Nikki de Koning nog bedankt voor de support!
Next stop? Geen idee, maar in ieder geval geen natuurmarathons meer voor mij!
