De Brabantmarathon valt zoals gewoonlijk in het laatste weekend van oktober. Drie keer eerder liep ik de Brabant marathon. De editie die me altijd bij zal blijven is die uit 2017. Toen liep ik met Berry Simonse en Paola van Gilst. Een memorabele dag waarbij Paola (eerste dame) nog een gele kaart kreeg vanwege het aanpakken van een spons onderweg.

Precies drie weken na Kustmarathon Zeeland stond de Brabantmarathon op de planning. De vraag is dan, wat doe je dan in de tussentijd? De eerste week in ieder geval niet al teveel. Een paar keer op de MTB en op de yoga mat gezeten en een paar herstelloopjes gedaan. Week twee heb ik twee bloktrainingen, een rustige duurloop van 8km en een lange duurloop van 18km gedaan. De week voor de marathon 1 intervaltraining en 1 rustige duurloop met 5 versnellingen.

De weersvoorspellingen waren net als bij de Kustmarathon niet optimaal. Windkracht vijf uit zuidzuidwest, 13-15 graden en wat regen. Samen met John van Tilburg gingen we precies om 10:45 uur van start. Zelf had ik geen ambities op een eindtijd, maar stiekem wel op een podiumplaats. Al snel ontstond een mooie groep lopers, met telkens dezelfde atleten op kop. De eerste 10km verliepen gemiddeld 4:15 – 4:20 km/min – 215-220 Watt. Vanaf kilometer 10 ging het tempo iets omhoog richting de 225 Watt en viel de groep uit elkaar. Hoewel de groep nog uit 7 lopers bestond, was de samenwerking minimaal. In het buitengebied werd de groep telkens op de kant getrokken, waarbij niemand echt profijt had om in de luwte te lopen. De halve marathon passeerden we in 1:30:36 waar ik best tevreden mee was. In de groep werd wat gemompeld over een sub3 poging, maar dat leek mij gezien de omstandigheden niet realistisch. Rond de 25 kilometer waren we nog met zijn vieren over. Ik voelde me nog steeds fris en kon nog lekker ontspannen lopen. Van samenwerking was geen sprake en ik besloot om alleen op avontuur te gaan. Bij 30 kilometer kwam de eerste dame Babet Haring in beeld. Vanaf de Ettensebaan richting Pannenhoefsebaan draai je van de wind af en werden we getrakteerd op een regenbui. Onderweg raapten we de eerste kramplopers op en waren we gewaarschuwd. De regen en de wind waren een aanslag op de spieren, maar ik bleef toch lekker soepel draaien. Mijn handen waren koud en stijf geworden en liet mijn gelletje vallen. Ik ben gestopt en terug gelopen om het op te rapen en daarna weer snel aangesloten bij Babet. Ik besloot om bij de eerste dame te blijven en haar een beetje te helpen. Zelf kon ik misschien nog iets versnellen, maar ik besloot op safe te lopen. Bij de laatste drankpost zo rond de 39 km gaven we elkaar nog een box en kwam er ondanks het vieze weer toch een lach op onze gezichten.  De laatste hobbel –het viaduct “Grauwe Polder” over de A58- ging nog redelijk soepel. Babet rook de stal en ging er vandoor. Vanaf kilometer 41 de gaskraan open en over de natte gladde klinkers het centrum van Etten-Leur in. Waar normaal veel toeschouwers je naar de finish schreeuwen was het nu een enkeling die de regen had getrotseerd om zijn-of haar held aan te moedigen. Met het commentaar van de speaker en de klok in beeld alles eruit en gefinisht in 3:02:46, eerste plaats M55. Ik kon niet anders dan tevreden zijn met dit resultaat.

Nu een paar dagen later terugkijkend, zie ik dat ik deze marathon heb gelopen met gemiddeld vermogen van 224 Watt op bijna 92% van CP. Best oké dus. De voorspelde eindtijd van Stryd van 3:02:14 +/- 3:38 bij 219 Watt klopte heel aardig. Het lopen op vermogen geeft me steeds meer houvast in mijn trainingen en helpt me realistische doelen te stellen voor een wedstrijd. Het moraal van het verhaal voor mij is toch maar weer dat weersinvloeden, de toestand van het wegdek, maar ook samenwerking in een groep (zeker na 30km) van grote invloed is op je eindtijd. Zijn deze factoren ongunstig of niet optimaal dan is het verstandig om niet te snel je reserves aan te spreken en je niet blind te staren op een eindtijd. Mijn marathon seizoen voor 2023 zit er nu op. Voor nu, rustig herstellen en genieten van de behaalde resultaten. Mijn dank gaat uit naar trainer Jos den Hollander voor begeleiding en coaching. Het is altijd prettig om op iemand terug te kunnen vallen, zeker als het effe niet loopt zoals je graag zou willen.