Door Marcel Uitterhoeve

Al een tijdje liep ik met het idee rond dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging, even de grenzen verleggen en kijken hoe ver het lichaam kan gaan. Na wat speurwerk kwam ik uit bij ‘The Great Escape’. Mijn eerste reactie was; Die ziet er tof uit! Daar bijkomend ook nog eens 2 mooie afstanden van 80 en 160km. Goed…. 160km is echt te ver en 80km dat moet wel lukken. Met dat idee ingeschreven en nog een fanatiekeling opgezocht (Frank Houweling) om dit avontuur samen aan te gaan. Frank heeft meer ervaring op ultramarathons. Daar kan ik natuurlijk nog wel wat over leren en handige tips zijn dan ook meer dan welkom.

Na de nodige trainingen en voorbereidingen is het dan eindelijk zo ver. Zaterdag 16 september 2023.
‘s Ochtends ben ik al vroeg wakker, misschien dan toch een beetje spanning en adrenaline in het lichaam? Uitslapen lukt in ieder geval niet! ’s Middags probeer ik voor vertrek nog een rustpauze te pakken. Uiteraard lukt dit heel goed (lees: dus helemaal niet!). Na een soort van rustsessie, maak ik me klaar voor vertrek, even opfrissen en zorgen dat ik rond 16.00 uur bij Frank ben om te vertrekken naar Maboge. Het is een kleine drie uur rijden naar Maboge en bij aankomst staat er een pasta op het menu. De pasta bleek een soort van soep met aardappelen te zijn, waar Frank heel groot fan van is 😊. Omdat we ruim op tijd zijn, doen we nog een laatste check op de gepakte spullen en blijken we nog anderhalf uur de tijd te hebben om te rusten. Afijn de auto is een uitkomst, maar dat ligt toch net even anders dan je eigen bed.

Om 22.30 uur worden we met de bus naar de start gebracht. Hier beginnen de eerste mensen al te geeuwen en moet ik opletten dat ik zelf ook niet mee ga doen. Om half 12 komen we aan bij de start en volgt een kleine briefing waarna het startschot klinkt. Ik start vrij ver achteraan met het idee lekker rustig te beginnen, althans dat was mijn plan. Na 50 meter begint gelijk de eerste serieuze klim en haal ik al wat lopers in.. loop ik dan toch te hard van stapel?

Het is een mooi sliert van lichtjes die na verloop van tijd uit elkaar begint te vallen. Dan begint het te regenen en gelukkig kan ik aansluiten bij een groepje van zeven man. Het tempo is wat aan de hoge kant maar ik besluit bij te blijven. Er worden de nodige leuke verhalen gedeeld waardoor de eerste 20km snel voorbijgaan en we rap de eerste drankpost bereiken (2 uur 21min.) Ik begin stiekem met rekenen.. sowww als dit zo door gaat ben ik ruim voor de middag al klaar en zit ik aan een grote puntzak met Belgische friet en mayo.
De groep valt na de eerste post uit elkaar, de één vertrekt net wat sneller dan de ander. Ik besluit om de post goed te benutten en die wrap met ham en kaas gaat er goed in. Uiteindelijk vertrekken we met zijn vijven en blijven we samen tot aan de tweede post waar we doorweekt van de regen aankomen. Verschillende mensen hebben hier een dropbag afgegeven met droge kleding en sokken, misschien had ik hier ook verstandig aan gedaan. Echter het omkleden van iedereen kost ook zo zijn tijd en samen met Siebe (één van de lopers uit de groep van vijf) besluit ik om door te lopen voordat we koud worden. Siebe heeft zijn dropbag bij post drie staan en mag ook met soppende schoenen doorlopen. We leren elkaar goed kennen tijdens deze kilometers en hij blijkt net zo ervaren te zijn als mij op het gebied van ultramarathon’s.. niet dus! Het blijkt in ieder geval een topcombinatie te zijn en na 50 km komen we erachter dat het spel nu wel begonnen is.

Kilometer na kilometer lopen beginnen de benen steeds zwaarder te worden en voel ik dat mijn energie op begint te raken. De gelletjes ben ik ondertussen meer dan beu en mijn maag begint te protesteren. De klimmetjes lijken steeds steiler te worden en het afdalen gaat ook steeds minder smooth. Ik durf al niet meer op mijn horloge te kijken hoe ver het nog naar de andere post is.

Langzaam begin ik licht in mijn hoofd te worden en krijg ik trek, maar een gelletje innemen besluit ik toch maar niet te doen. Gelukkig want in de verte zie ik een tentje van de bevoorrading, deze post had niet beter uit kunnen komen. Ik krijg een warme kop soep toegereikt en deze smaakt fantastisch. Ondertussen zie ik mensen liggen op veldbedjes onder isolatiedekens, zij waren bezig aan de 160km. Met dit beeld in gedachte moet ik denken aan wat Frank heeft gezegd; ‘wij doen maar de halve afstand, voor de watjes. Met wat winegums opzak en weer een litertje cola voor onderweg, wordt de reis hervat.

Nog steeds loop ik met Siebe en bemerk ik dat we steeds stiller worden. Het tempo gaat eruit en we lopen steeds trager de kilometers weg. De kilometers lijken ook langer te worden en mijn voeten doen zeer. Langzaamaan begint het licht te worden en kan het lampje uit. De omgeving is prachtig! Eindelijk even de focus van het parcours af, want dat vergt net wat meer aandacht zo in het donker. Dan gaat mijn telefoon, de kids aan lijn. Ze zijn net wakker en vragen zich af of ik nog loop en of ik het ga halen. Natuurlijk zeg ik ja! Maar in gedachte denk ik poeehhh ik hoop dat ik de finish haal…

Siebe en ik praten elkaar moed in. We gaan deze tocht uitlopen, hoe dan ook! Elke klim lijkt steiler te worden en mijn benen ‘’ lopen nog verder vol’’. Mijn voeten doen dusdanig zeer dat ik het daar al niet meer over wil hebben. Eindelijk bereiken we de laatste post op 70km. Ik ga even op een veldbedje zitten om naar mijn voeten te kijken maar een van de vrijwilligsters komt al aangespurt. Her en der wordt wat gerepareerd en afgeplakt waarna de sokken weer aan kunnen. Ondertussen word ik voorzien van een lekkere tosti, wat een top service!

Dan de laatste 13 km te gaan! Thuis loop ik ook rondjes van 13 km en die tik ik zo weg. Nu lijkt die 13 km uren te moeten gaan duren. In de reviews van deze tocht komt ook naar voren dat de laatste 20 km de zwaarste zijn. Gelukkig blijft de route fantastisch, niks loopt recht of vlak. Stiekem denk ik nog even terug aan de berekening die ik eerder had gemaakt. Finishen voor de middag wordt nu een echte ‘’ no go’’ en gelukkig kunnen we er nog om lachen.

De tank is eigenlijk helemaal leeg en iets van hardlopen zit er niet meer in. Ik noem het meer ongemakkelijk snelwandelen/strompelen en de 30 uur wakker zijn begint ook zijn tol te eisen. Ik kijk stiekem op mijn horloge shit nog 10km. De eerstvolgende afdaling wordt bijna ongemakkelijk en ik moet elke boom of struik vasthouden om niet te vallen of uit te glijden. We besluiten verstandig de laatste 5km wandelend af te leggen, alles is op! Onder luid applaus komen we samen over de finish en ben ik zo blij en trots, echt onbeschrijflijk! Deze bizarre tocht hebben we toch maar weer mooi volbracht.

Eindtijd 13,5uur all-in 😊Ruim 83 km en 2500 hoogtemeters. Plaats 21 van de 70 deelnemers.

Dussss wie heeft er zin in een leuke uitdaging…? Deze tocht raad ik jullie zeker aan 😊!