door Patrick van Iersel
Ik had nog iets af te rekenen met de 65 van Walcheren. Al twee keer liep ik deze ronde, maar nooit als wedstrijd. De eerste keer met ultraloper Martijn de Vries die voor de 65 een onverhard parcours had uitgezet. De tweede keer met trainingsmaatje Johan Spruit in 2021. In 2022 volgde dan de eerste officiele editie van de 65, maar die heb ik vanwege ziekte moeten laten schieten.
Dit jaar was ik vastberaden om de 65 te gaan finishen! Samen met Johan Spruit heb ik 3 lange duurlopen gedaan en 1 oefen-marathon https://www.strava.com/activities/8536787184 De trainingen gingen niet altijd even soepel, maar ik bleef erin geloven. Vanwege mijn artrose kan ik niet meer zoveel hardloop trainingen afwerken en heb ik afgewisseld met Yin-Yoga, MTB, windsurfen en snowboarden. Interval- en bloktrainingen heb ik bijna geheel achter wege gelaten en voor mij was het dan ook de vraag wat ik 5 maart kon verwachten?
Raceday
Trainer Jos pikte me thuis op en samen met Bart Verhaeghe en new kid Mebrahtu Werkineh reden we naar Vrouwenpolder. Het had net geregend en met een graadje of 4 uit noordwest freaking koud. Er waren 45 inschrijvingen voor de ultraloop en in de inschrijftent was het gezellig druk. Om exact 9:00 viel het startschot en binnen 1 km was het wedstrijdveld al helemaal uit elkaar gevallen. Mijn plan was om de eerste 30km op het gemakje tussen de 5:00 en 5:15 de km te gaan lopen en het tweede gedeelte uit te hobbelen. Tot Ritthem lekker windje in de rug en geen vuiltje aan de lucht. Af en toe werd ik ingehaald door estafettelopers van team Zeeland Running die aanmoedigende woorden toespraken. Vanaf Vlissingen ging het parcours over de duinen met een vies windje op kop. Windjackje aan en hobbelen met de geit. Ondanks de Nike ZoomX Invincible Run FK2 ging het afdalen me niet al te best af. Door de schokken begon mijn bilspier aan mijn SI gewricht te trekken. Lekker dan! Aan dat geheuvel kwam gelukkig ook een eind en bij Zoutelande passeerde ik het 42 km punt. Vanaf dat moment begonnen voor mijn gevoel de bonus kilometers. Het tempo lag ultra laag en daardoor kreeg ik het enorm koud. Het strand af bij Zoutelande zag ik in de verte Johan strompelen. Het was duidelijk dat hij niet verder kon en ik ben dan ook doorgehobbeld. Vanaf Westkapelle draaide de wind in de flank en bij de vuurtoren zag ik de tweede ultraloper die uitstapte. Richting de Hoge Hil dacht ik nu kan het niet meer misgaan. Ik had een paar goede nummers in mijn hoofd en zingend ging ik over de boulevard van Domburg. Het strand… ja het strand …. daar ligt zand. Je kan er van alles over zeggen, maar ik vond het deze keer niet eens zo erg. Mooie luchten en golven die over de schelpen rolden. Wauw! Elke stap kwam ik dichterbij de finish, al duurde de laatste 2 kilometer voor mijn gevoel wel erg lang.
Finisher!
Trainer Jos en mijn vrouw Franny stonden me op te wachten. In 6:34:56 kwam aan deze 65 een einde. Slechts 27 ultralopers liepen deze editie uit. Wat de reden daarvan is? Geen idee. Het weer en de omstandigheden waren alles behalve extreem en mogelijk hebben sommigen zich verslikt in het lastige parcours waarbij je verleid wordt om veel te hard van start te gaan. Als ik voor mezelf spreek ben ik trots op het resultaat, maar nog trotser op het feit dat ik de rem erop heb kunnen houden. Nu lekker herstellen en nieuwe plannen uitwerken!
Mahalo Paddy
